Review: Two Gallants: The Bloom And The Blight

  Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη. Όχι δεν αναφέρομαι στους ανθρώπινους χαρακτήρες των Adam Stephens και Tyson Vogel που απαρτίζουν τους Αμερικανούς Two Gallants. Αυτό που επιχειρώ να κάνω είναι να ερμηνεύσω τον μουσικό προσανατολισμό και την ταλάντευση τους, στον τέταρτο δίσκο της μπάντας εν ονόματι The Bloom And The Blight. Βλέπετε το εξώφυλλο του δίσκου, κάθε άλλο παρά τυχαίο δείχνει να είναι, καθώς η μπάντα στην επανεμφάνιση της δισκογραφικά ύστερα από 5 χρόνια, δείχνει ξανανιωμένη με φρέσκες μουσικές ιδέες, χωρίς βέβαια να αποποιείται τον αυθεντικό της χαρακτήρα.

  Oι Two Gallants προέρχονται από το San Fransisco και σχηματίστηκαν το 2002. Το ντεμπούτο τους The Throes ήρθε το 2004 και ακολούθησαν τα What The Tolls Tells και Two Gallants το 2004 και 2007 αντίστοιχα. Έκτοτε πάγωσαν για λίγα χρόνια την δραστηριότητα τους και ξανά ήρθαν στο προσκήνιο πέρσι με το The Bloom And The Blight. Η νέα τους δουλειά έχει μια -ίσως όχι πρωτόγνωρη αλλά- σίγουρα επιτηδευμένη, για το ιστορικό της μπάντας δυναμικότητα, και παράλληλα μουσικές που ξεφεύγουν από τα κοινότυπα και παλιάς κοπής πρότυπα του Αμερικάνικου folk.


  Ο δίσκος ξεκινάει αμέσως δυναμικά με το Halycon Days. Ογκώδεις alternative κιθάρες στο βασικό riff, ανελέητο χτύπημα του drum kit από τον Vogel και ένας υστερικός Stephens να ξελαρυγγιάζεται δίνοντας απαράμιλλη ενέργεια και νευρικότητα στο κομμάτι. Αυτό δεν σημαίνει πως η μπάντα πλέον δεν αναγνωρίζεται από το κοινό της, καθώς οι χαρακτηριστικές folk μελωδίες τους είναι παρούσες οδηγώντας τα ήρεμα σημεία, ενώ ο Stephen τις συνοδεύει φωνητικά με γλυκό τόνο.

   Οι συγκεκριμένες εναλλαγές είναι χαρακτηριστικές καθ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Το My Love Won't wait ακολουθεί τις ίδιες μουσικές γραμμές, εκχυλίζοντας και πολλά ψήγματα  garage κιθάρων, ο ήχος των οποίων εντυπωσιάζει με τον όγκο και την συμπαγότητά του. Το τέχνασμα της σταδιακής κορύφωσης, παρότι επαναλαμβάνεται στα κομμάτια, είναι εξαιρετικά επιτυχημένο. Το Ride Away είναι εξίσου πολύ δουλεμένο κομμάτι, ενώ στο Craddle Pure ταιριάζει γάντι ο όρος Folk Punk. Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου είναι το Winter's Youth, για το οποίο αξίζει μία αναζήτηση στην live ακουστική έκδοση του που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Το ξέσπασμα στο refrain είναι και πάλι η top στιγμή του κομματιού, υποστηριζόμενο όμως από τις υπέροχες γέφυρες της ακουστικής κιθάρας.

  Το Broken Eyes παρουσιάζει μια χαριτωμένη pop αθωότητα, ενώ τα Sunday Souvenirs, Dekay και Willie, θα ήταν ίσως τα μοναδικά τραγούδια που θα χωρούσαν αυτούσια στο αγνό και καθαρό folk ντεμπούτο τους, με το τελευταίο να αποτελεί μια καθαρή country δημιουργία υπό τη συνοδεία φυσαρμόνικας.

  Η κοινή λογική θέλει τις μπάντες που επανενεργοποιούνται ύστερα από χρόνια να μην επανακτούν ποτέ την χημεία τους, αλλά οι Two Gallants κατάφεραν να διαψεύσουν τις Κασσάνδρες.Το The Bloom And The Blight είναι ένας δίσκος που έχει τη σφραγίδα δύο πολυτάλαντων rock μουσικών, οι οποίοι κατάφεραν με απόλυτη επιτυχία να χτίσουν νέα σύγχρονα "δωμάτια" στην μουσική τους, χωρίς να χρειαστεί να γκρεμίσουν τα θεμέλια τους.


                                                                                                    8/10                                                                                                                       

                                                                                                                               T.S.N. Picks: Winter's Youth, My Love Won't Wait, Craddle Pyre