Review: Jack White - Blunderbuss

 O Jack White για όλους εμάς που αρχίσαμε να "αισθανόμαστε" την μουσική από τα μισά της
δεκαετίας του '90 και έπειτα ,αποτελεί αδιαμφισβήτητα  σημείο αναφοράς . Το riff του "seven nation
army",θεωρείται πλέον ένα rock anthem ,αντίστοιχο του "smells like teen spirit" στις αρχές του '90 .Αυτή η αναφορά και μόνο,αρκεί για να αποτυπωθεί η σπουδαιότητα και συμβολή του στην παγκόσμια rock σκηνή.Αυτή όμως ήταν η εποχή των White Stripes, οι οποίοι αποτελούν πλέον παρελθόν .

Ωστόσο κανείς δεν πρέπει να ανησύχησε πως ο White θα έμενε εκτός μουσικών δρώμενων (διατηρεί άλλωστε τα δύο project group του,τους Raconteurs και τους Dead Weather) και το Blunderbuss,ο πρώτος προσωπικός του δίσκος, ήρθε γρήγορα να το επιβεβαιώσει αυτό .

To ερώτημα ήταν το πως θα ηχούσε το Βlunderbuss.Το πρώτο single ,εν ονόματι "sixteen saltines" έδωσε την αίσθηση πως ο White θα ακολουθούσε την πεπατημένη των WS .Η συνταγή κλασσική και επιτυχημένη.Ένα κεντρικό riff που κολλάει αμέσως στο μυαλό και εν συνεχεία καταιγιστικοί rock n roll ρυθμοί .Τα φωνητικά του δε ,όπως τα αγαπήσαμε, στρυφνά και μανιασμένα.

Το αμέσως επόμενο single όμως ,το "love interruption" ,έδειξε πως ο πολυτάλαντος Jack White δεν θα κινηθεί σε safe μονοπάτια ,αλλά θα επιχειρήσει όντας απελευθερωμένος από το στίγμα των WS ,να εισάγει τα αγαπημένα του country και blues ακούσματα,δίνοντας παράλληλα,για το εμπορικό του πράγματος και μία pop αισθητική .Επιπροσθέτως η φωνή του είναι πιο ήπια και αισθαντική,ενώ οι στίχοι μιλούν (με τον δικό του προσωπικό τρόπο) για την αγάπη .

Ο δίσκος εντέλει έχει αυτή την κατεύθυνση και το αποτέλεσμα είναι απλά έξοχο .Οι πανέμορφες,πολυεπίπεδες και αρμονικές blues μελωδίες των πλήκτρων εναλλάσσονται ιδανικά και σαγηνευτικά με τα συναρπαστικά riffs και rock n roll solo της κιθάρας (υπενθυμίζοντας παράλληλα πως ο Jack White παραμένει ένα  πρότυπο rock καλλιτέχνη) σε κομμάτια όπως το "missing pieces","freedom at 21" (το πιο πρόσφατο single του δίσκου),"hypocritical kiss" ,"weep Themselves To Sleep" και το εκ των κορυφαίων του δίσκου "take me with you when you go" .

Tο ομώνυμο αποτελεί μια εξολοκλήρου blues - country σύνθεση,ενώ το  "trash Tongue Talker" μας μεταφέρει στην εποχή του "great balls of fire" και τον Jerry Lee Lewis.Oι επιρροές του απ'τη μουσική των 60's αποδεικνύεται άλλωστε από την εξαιρετική διασκευή του στο τραγούδι  "i'm shakin" του Little Willie John.

To Blunderbuss είναι ένα αριστοτεχνικό και άρτια δομημένο album,με ασύλληπτης έμπνευσης και ικανοτήτων συνθέσεις,που δικαιώνει τον White για την επιλογή του να διαλέξει αυτόν τον μουσικό δρόμο,προβάλλοντας την προοδευτικότητα και τη μουσική του οξυδέρκεια .Σε μία εποχή που το τετριμμένο είναι μία "ένοχη" απόλαυση,η ικανότητα ενός καλλιτέχνη να προκαλεί συναισθήματα αγωνίας για το τι  θα παρουσιάσει στο μέλλον ,είναι τεράστιο πλεονέκτημα . Έως τότε το Βlunderbuss θα είναι μία σταθερή επιλογή .                
                                                                               
                                                                                            
                                                                                               9/10 
 
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       
S.N. Picks:  Take me with you when you go  ,  Missing pieces  ,  Trash tonque talker