Nα πω την αλήθεια μου είμαι πεισματικά καχύποπτος με τις επανενώσεις "μουσικών δεινοσαύρων", οι οποίες τείνουν άλλωστε να πληθαίνουν τα τελευταία χρόνια. Τους πιθανούς λόγους που βλέπουμε αυτό το φαινόμενο, μπορεί να τους υποψιαστεί ο καθένας -ειδικά στην εποχή που ζούμε- και συγχωρέστε με αλλά αδυνατώ να πιστέψω τις ατάκες περί αναβιώμενης "φλόγας". Προσωπικά εάν μιλούσα από τη σκοπιά του πιστού οπαδού της μπάντας, ίσως και να ένοιωθα έναν συναισθηματικό ευνουχισμό στην ιδέα πως ο Cornell και η παρέα του αποφάσισαν δεκαέξι χρόνια μετά την διάλυση της μπάντας (1997) να κάνουν μια "αρπαχτή".
Αυτά είναι όμως προσωπικές απόψεις μόνο και θεωρίες που πάντα ενδέχεται να διαψευστούν. Tο πραγματικό γεγονός είναι πως μία εκ του Big 4 που δημιούργησε το ιδίωμα του Grunge στα τέλη της δεκαετίας του '80, κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβρη το 6o κατά σειρά studio album που φέρει τον τίτλο King Animal. Η επανένωση της μπάντας βέβαια έχει ξεκινήσει νωρίτερα το 2010 και για τρία χρόνια η μπάντα έκανε συνεχείς live εμφανίσεις.
Η ένδοξη περίοδος του Grunge έχει περάσει ανεπιστρεπτί και οι πρώτες νότες του Been away too long έρχονται απλά να μας το υπενθυμίσουν. Παρ'όλα αυτά, τα βασικά συστατικά της μουσικοσύνθεσης της μπάντας δείχνουν να μην έχουν αλλοιωθεί. Κινητήριος μοχλός σε αυτό είναι η φωνή του Cornell που διατηρείται σε υψηλά επίπεδα και συνεχίζει να έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που του επέτρεψαν να συγκαταλέγεται σε έναν εκ των κορυφαίων frontmen των τελευταίων δύο δεκαετιών στο ευρύτερο φάσμα της Rock.
Οι συνθέσεις στο σύνολο τους είναι απλές και εάν εξαιρέσουμε το εναρκτήριο, το A Thousand Days Before και το Attrition (σ.σ. το πιο αλήτικο και ίσως καλύτερο κομμάτι του δίσκου), κινούνται σε αργούς ρυθμούς, στοιχείο που επίσης χαρακτηρίζει την μουσική της μπάντας από δημιουργίας της. Συγκριτικά όμως με το παρελθόν διακρίνεται μία αγωνία για εισαγωγή μοντέρνων στοιχείων (που στόχο δεν μπορεί παρά να έχουν την προσέλκυση νέου κοινού) όπως για παράδειγμα το ψηφιακά σχεδιασμένο εξώφυλλο, η επιτηδευμένα γυαλισμένη παραγωγή, αλλά και οι φανερές "ματιές" στην Alternative σκηνή. Ο Cornell άλλωστε είχε σαφώς δείξει αυτόν του τον προσανατολισμό, μετά την διάλυση των Soundgarden, με τις προσωπικές του κυκλοφορίες αλλά και τους Audioslave. Οι προθέσεις κάθε άλλο παρά κατακριτέες και ταυτόχρονα λογικές είναι, αλλά το αποτέλεσμα δεν ταιριάζει στην μπάντα που είθισται να προβάλει ένα ρυπαρό Rock n Roll image, αναμειγνυόμενο με Stoner rock riffs, στοιχεία που επικράτησαν στη δημιουργία των all time classic πλέον Superunknown και Badmotorfinger.
Μία ακόμη ενδιαφέρουσα παρατήρηση που μπορεί να γίνει, είναι πως πρόκειται για τον δεύτερης μικρότερης διάρκειας δίσκο μετά το ντεμπούτο τους Ultramega OK. Αυτό οδηγεί σε κάποια αρνητικά συμπεράσματα που αποτυπώνονται η αλήθεια είναι σε αυτό που ακούμε, καθώς δεν φαίνεται να έχει δοθεί ιδιαίτερη σημασία στην σύνθεση. Ουσιαστικά δεν υπάρχει κομμάτι που να ξεχωρίζει, και συγκριτικά με το ταλέντο των Cornell και Shepherd που έχουν γράψει το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, κινούνται συνολικά σε ρηχά σχετικά επίπεδα από δημιουργικής άποψης.
Από την άλλη μεριά στον στιχουργικό τομέα ο Cornell έχει βάλει την σφραγίδα του καθολικά, με στίχους που χαρακτηρίζονται κυρίως ως ανθρωποκεντρικοί και κατ επέκταση κοινωνικοί. Ο ευθύς-κυνικός και συνάμα εύστοχος τρόπος που σκιαγραφεί και αποτυπώνει τις καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις είναι πραγματικά αξιομνημόνευτος.
Παρ'όλα αυτά, τα παραπάνω δεν μπορούν να σώσουν την παρτίδα του King Animal, το οποίο είναι ίσως το πιο αδύναμο album της δισκογραφίας των Soundgarden. Δεν ξέρω όμως εάν αυτό τελικά ήταν κάτι που ξάφνιασε το κοινό τους και εν τέλει αν στάθηκε ως ικανή αφορμή, για να μετριάσει την λαχτάρα αυτών που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να δουν live, ένα από τα επιδραστικότερα μουσικά σχήματα της Rock σκηνής των 90's. Αυτά βέβαια ισχύουν για τους μη ρομαντικούς της υπόθεσης. Οι τελευταίοι ίσως και να σκέφτονται διαφορετικά.
6/10
T.S.N. Picks: Attrition, By crooked steps
